W czasie pontyfikatu Jana Pawła II służba dyplomatyczna Stolicy Apostolskiej funkcjonowała w oparciu o kilka nadrzędnych zasad, które zo-stały sformułowane przez kardynała Jeana Louisa Taurana – papieskiego Sekretarza ds. Relacji z Państwami w Sekretariacie Stanu. Pierwsza z nich przejawia się w trosce Stolicy Świętej o godność

5 LAT PONTYFIKATU PAPIEŻA FRANCISZKA 13 III 2013 - 2018 . Kilka ciekawostek z życia Papieża Franciszka: • Franciszek jest 266. papieżem w historii Kościoła. • Jest pierwszym w historii papieżem spoza Europy od 1272 lat. • Cechami Papieża Franciszka są prostota, skromność i troska o ubogich.

CIEKAWOSTKI O JANIE PAWLE II Jan Paweł II był pierwszym papieżem czytającym bez okularów. Był również pierwszym papieżem noszącym zegarek na rękę. Poza tym Karol Wojtyła był również pierwszym papieżem jeżdżącym na nartach, uprawiającym wspinaczkę górską, pływającym kajakiem. Pierwszym w dziejach Słowianinem wybranym na głowę Kościoła. Był również największym podróżnikiem wszechczasów spośród wszystkich papieży. Jan Paweł II w ciągu swego pontyfikatu beatyfikował 1338 osób, kanonizował 487 osób; odbył 104 zagraniczne pielgrzymki, był 9 razy w Polsce w latach: 1979, 1983, 1987, w roku 1991 – dwukrotnie (w czerwcu i sierpniu), następnie w latach 1995, 1997, 1999 i w roku 2002. Wielkim marzeniem papieża Jana Pawła II była pielgrzymka do prawosławnej Rosji i do Chin, nigdy do niej nie doszło. Bardzo lubił wadowickie kremówki, na które chodził z kolegami po maturze. Podczas wszystkich podróży zagranicznych przebył ponad 1 650 900 km, co odpowiada ponad 30-krotnemu okrążeniu Ziemi wokół równika i trzykrotnej odległości między Ziemią a Księżycem. Był z kolei od św. Piotra 264 papieżem w historii Kościoła. Oto kilka anegdot z życia Jana Pawła II. Szklana klatka Papież był bardzo niezadowolony z tego, że obwozi się go w szklanej klatce. Pomysłu tego broniła pewna Polka, mając możliwość rozmowy z Janem Pawłem II w Krakowie. – Ta klatka zmniejsza jednak ryzyko – tłumaczyła – Nic nie poradzimy, że się lękamy o Waszą Świątobliwość… – Ja też – uśmiechnął się Papież – niepokoję się o swoją świątobliwość. Wszyscy sobie poszli Któregoś wieczoru, podczas szpitalnej rekonwalescencji w klinice Gemelli po zamachu na Placu świętego Piotra, Papież wyszedł ze swojego pokoju na opustoszały korytarz. Rozejrzał się i powiedział: “Ładne rzeczy, wszyscy sobie poszli, a mnie zostawili!” Podryw na księdza Pewnego razu Karol Wortyła wybrał się na samotną wycieczkę w góry. Ubrany sportowo, wyglądał tak, jak wielu innych turystów. W trakcie wędrówki spostrzegł, że zapomniał zegarka, podszedł więc do opalającej się na uboczu młodej kobiety i już miał zapytać o godzinę, gdy ta uśmiechnęła się. – Zapomniał pan zegarka, co? – A skąd pani wie? – zapytał zaskoczony Wojtyła. – Z doświadczenia – odrzekła. Jest pan dziś już dziesiątym mężczyzną, który zapomniał zegarka. Zaczyna się od zegarka, potem proponuje się winko, wieczorem dansing… – Ależ proszę pani, ja jestem księdzem – przerwał jej zawstydzony Wojtyła – Wie pan – odpowiedziała rozbawiona nieznajoma – podrywano mnie w różny sposób, ale na księdza to pierwszy raz. Jeździć po kardynalsku Pewnego razu zapytano Karola Wojtyłę, czy uchodzi, aby kardynał jeździł na nartach. Wojtyła uśmiechnął się i odparł: – Co nie uchodzi kardynałowi, to źle jeździć na nartach! Przeprosiny Metropolita krakowski Karol Wojtyła przyjechał na pogrzeb sufragana częstochowskiego, biskupa Stanisława Czajki, niemal w ostatniej chwili. Witając się ze zgromadzonymi na uroczystości biskupami, jakoś pominął biskupa z Siedlec. Rychło jednak się spostrzegł, wrócił, podszedł do pominiętego i powiedział: – Świnia jestem, nie przywitałem Księdza Biskupa! Pożegnanie biskupów Po jednym ze spotkań Papież pożegnał polskich biskupów słowami znanej pieśni: “O cześć wam, panowie magnaci!” Więcej już nic nie powiem Przed ponad 25 laty Papież w ten sposób zakończył pierwszą audiencję dla Polaków: “Więcej już nic nie mówię, bo jeszcze bym coś takiego powiedział, że później Kongregacja Nauki Wiary musiałaby się do mnie dobrać”. Opaleni kardynałowie Pod koniec pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny, w czerwcu 1979 roku, upływającej pod znakiem upałów, Papież oznajmił, że jej pierwszy efekt jest już widoczny – opalili się towarzyszący mu kardynałowie. Jakoś człapię Podczas czwartej pielgrzymki do Ojczyzny, w Olsztynie, dziennikarzowi “Gazety Wyborczej” udało się wychylić głowę ponad tłum i zapytać Jana Pawła II o zdrowie. – “A jakoś człapię” – odpowiedział Papież. Złość piękności szkodzi Przed kilku laty – wspomina watykański korespondent Telewizji Publicznej, Jacek Moskwa – po modlitwie “Anioł Pański” Jan Paweł II przemawiał, niemal krzycząc. Zaraz potem, podczas audiencji w Pałacu Apostolskim, Moskwa prosił Papieża, aby na siebie uważał, bo jego chrypka zaniepokoiła dziennikarzy. – To ze złości – usprawiedliwiał się Papież. A odchodząc dodał: – A złość piękności szkodzi. Z Wami dziecinnieję Podczas jednej ze swoich wizytacji rzymskich parafii Papież – jak to miał w zwyczaju – wdał się w rozmowę z dziećmi. – Wy jesteście młodzi, a ja już jestem stary – powiedział. – Nie, nie jesteś stary – gromko zaprotestowały dzieci. – Tak, ale jak jestem z wami, to dziecinnieję – replikował Papież. Mów mi wujaszku Podczas pierwszej wizyty w USA Papież spotkał się z rodziną prezydenta Jimmy’ego Cartera. Pięcioletnia wówczas wnuczka prezydenta, mając kłopoty z wygłoszeniem powitania, powtarzała w kółko: – Jego Świątobliwość, Jego Świątobliwość. Papież, chcąc wybawić dziewczynkę z kłopotów, wziął ją w ramiona i powiedział: – Mów mi wujaszku. Papieskie wagary Podczas powitania w Monachium Papież spytał licznie obecne dzieci: – “Dano wam dziś wolne w szkole?”. – “Tak” – wrzasnęła z radością dzieciarnia. – “To znaczy – skomentował Jan Paweł II – że papież powinien częściej tu przyjeżdżać”. Jak się czuje piesek Jeden z watykańskich prałatów chciał się nauczyć polskiego, więc sprowadził sobie nasz elementarz. Nauka była jednak tak pospieszna, że kiedy chciał się nową umiejętnością pochwalić przed Ojcem Świętym, coś mu się pomyliło i zamiast: “Jak się czuje Papież”, rzekł: “Jak się czuje piesek?”. Papież spojrzał na niego zdumiony, po czym odpalił: “Hau, hau”. Jan Paweł – Pawłowi Podczas pierwszej pielgrzymki do Niemiec zebranym na mszy tak spodobały się cytowane przez Papieża słowa św. Pawła, że przerwali mu i zaczęli bić brawo. Kiedy Ojciec Święty znów doszedł do głosu, przerywając przygotowaną mowę, stwierdził: “Dziękuję w imieniu świętego Pawła”. To tylko wasza konstytucja W ostatnim dniu pielgrzymki do Polski w 1983 roku podczas pożegnania na lotnisku, generał Jaruzelski poskarżył się Papieżowi, że ten w swych homiliach niezwykle surowo potraktował reżim komunistyczny. – Ja jedynie przytaczałem artykuły waszej własnej konstytucji – odparł łagodnie Papież. Nie szumcie siostry nam W hiszpańskiej Avili, gdy szum czyniony przez rozradowane zakonnice stawał się już wprost nie do zniesienia, Papież wypalił: “Te siostry, które ślubowały milczenie, hałasują tu najgłośniej”. Niech żyje łupież… Podczas ostatniej pielgrzymki w Pełpinie: – “Jak tak krzyczycie: ‘Niech żyje papież’, przypomina mi się, gdy ktoś się pomylił i krzyknął: ‘Niech żyje łupież’. Ja was do tego nie zachęcam”. Ech, popapieżyć Ojciec Święty do odwiedzającego Go polskiego księdza: – Poczekaj chwilę na mnie, muszę trochę popapieżyć. Papież nie da sobą kręcić Podczas drugiej pielgrzymki do Ojczyzny w 1983 roku tłumy krakowian gromadziły się przed domem arcybiskupów, który był rezydencją Ojca Świętego. Ludzie ani myśleli rozstać się ze stojącym w oknie papieżem i bez końca przedłużali dialog z nim. Wreszcie Ojciec Święty powiedział: “Cztery lata temu kręciliście mną, jak chcieli, a teraz już jestem starym papieżem i nie dam sobą kręcić”. Ten to ma dech W czasie tej samej pielgrzymki, 22 czerwca 1983 roku, na krakowskich błoniach odbyła się beatyfikacja dwóch powstańców styczniowych – brata Alberta Chmielowskiego i ojca Rafała Kalinowskiego. W trakcie ceremonii buchnął nagle z kadzielnicy wielki płomień, z którym nie mogli sobie poradzić ani ministranci, ani księża koncelebranci. Wreszcie ówczesny ceremoniarz papieski ks. John Magee, Irlandczyk, dmuchnął tak skutecznie, że płomień zgasł i z kadzielnicy począł unosić się upragniony dymek. Wydarzenie nie uszło uwagi Ojca Świętego, który, sięgając po kadzidło, powiedział z uznaniem o swoim ceremoniarzu: “Ten to ma dech!”. Czy Wyborcza wybiera Papieża Reporter “Gazety Wyborczej” podczas pielgrzymki Jana Pawła II w 1991 roku nie posiadał się ze szczęścia, kiedy stanął “oko w oko” z Papieżem, gdy ten wychodził ze swojego dawnego kościoła parafialnego w rodzinnych Wadowicach. Rozradowany krzyknął: – “Pozdrowienia od polskich dziennikarzy dla Ojca Świętego”. – “A Pan gdzie pracuje?” – zapytał dociekliwie Jan Paweł II I tu pod reporterem ugięły się nogi, bo pomyślał sobie, że do Papieża doszły głosy, iż “Gazeta” pisze czasem krytycznie o Kościele. Odpowiedział jednak zgodnie z prawdą: “W Gazecie Wyborczej”. Ojciec Święty jednak jak zwykle zachował klasę i zapytał z charakterystycznym dla siebie dowcipem: – “A będziecie tam wybierać?”. Nie mądrz się, lecz módl Ojciec Jan Andrzej Kłoczowski, dominikanin, zapytał kiedyś Papieża, czy dojdzie do skutku planowane w roku jubileuszowym 2000 spotkanie przedstawicieli trzech wielkich religii: – Czy na Górze Synaj pojawią się chrześcijanie, muzułmanie i Żydzi? – dociekał zakonnik – Ty się nie wymądrzaj, ty się módl! – odpowiedział Ojciec Święty Czy protestanci wstaną wcześniej Podczas pierwszej pielgrzymki do Niemiec w 1980 roku jeden z dziennikarzy zagadnął Jana Pawła II, czy zgadza się z opinią, że za mało czasu poświęcił na rozmowy z protestantami. “W Moguncji mogę wstać o dwie godziny wcześniej, ażeby z nimi rozmawiać, ale czy oni też wcześniej wstaną?” – opowiedział Papież. Niesforny Papież Jak wiadomo podczas wizyty w 1999 roku w Polsce Jan Paweł II zachorował i z tego powodu odwołano jego wizytę w Gliwicach. Ojciec Święty nie dopuścił jednak do tego, aby to śląskie miasto było jedynym miejscem na trasie jego pielgrzymki, którego nie odwiedził. Niespodziewanie w ostatnim dniu wizyty, 17 czerwca, przybył do Gliwic, a zebranemu pół milionowi wiernych dziękował za “świętą cierpliwość dla Papieża”. Posługując się gwarą śląską, Jan Paweł II tak oto dialogował z tłumem: – Widać, że Ślązak cierpliwy i twardy, bo ja bym z takim Papieżem nie wytrzymał. Ma przyjechać, nie przyjeżdżo, potem znowu ni ma przyjechać – przyjeżdzo. – Nic nie szkodzi – odparli wierni. – No, to dobrze. Jak nic nie szkodzi, to jakoś ze spokojnym sumieniem odjadę do Rzymu. Ja w tym wieku byłem papieżem W 1992 roku ojciec Leon Knabit został zaproszony na kolację do Ojca Świętego w pałacu watykańskim. W pewnym momencie Papież nieoczekiwanie zapytał: – “To ile ojciec ma właściwie lat?”. – “Sześćdziesiąt trzy” – odparł benedyktyn. – O to w tym wieku ja już byłem papieżem – odrzekł Jan Paweł II. – Wiem o tym. Wiem i bardzo mi wstyd – powiedział ociec Leon i obaj wybuchnęli śmiechem. Kurczę jest tańsze Ksiądz Mieczysław Maliński, przyjaciel Ojca Świętego, podczas jednej ze swoich wizyt w domu papieskim nie posiadał się ze zdumienia, kiedy siostra usługująca do stołu papieżowi, przyniosła gospodarzowi na kolację rybę, a jemu podała na talerzu kurczaka. Ksiądz Mieczysław zapytał: “Dlaczego?” – Dostałeś kurczę, bo kurczę jest tańsze – oznajmił z uśmiechem Ojciec Święty. Kluger za Papieża? W 1997 roku, podczas wizyty w Zakopanem, Jan Paweł II spotkał się w “Księżówce” ze swoimi kolegami gimnazjalnymi Teofliem Bojesiem i Stanisławem Jurą. – Jak długo zamierza Wasza Świątobliwość zostać z nami w Polsce tym razem? – zapytał Jura – mam nadzieję, że przynajmniej miesiąc? – Och, nie – odpowiedział Jan Paweł II – muszę wracać do Rzymu pojutrze. Wiecie, że jestem papieżem. Mam dużo pracy w Watykanie. – Dlaczego uciekasz tak szybko – spytał Jura – Czyż nie zostawiłeś tam Jurka Klugera w zastępstwie? Znowu te ptopty W jednym z polskich miast, gdzie przygotowano na obiad kurczaka, Jan Paweł II miał powiedzieć z dezaprobatą: “Znowu te ptopty”. Był też nauczycielem Była sesja zimowa. Czekaliśmy na ks. prof. K. Wojtyłę, który miał egzaminować z etyki. Po dwóch godzinach wszyscy rozeszli się do domów, poza jednym kolegą księdzem, który przez cały semestr nie był na ani jednym wykładzie ks. prof. Wojtyły, gdyż w tym czasie wyjeżdżał na wystawy malarstwa do Warszawy. Ksiądz profesor prosto z opóźnionego pociągu przyszedł pod salę egzaminacyjną. Wyglądał bardzo młodo, nie wyróżniał się wizualnie wśród księży studentów, którzy byli parę lat młodsi od niego. Ksiądz student pyta K. Wojtyłę, którego wcześniej nie widział na oczy: – Stary, ty też na egzamin? – Tak – odpowiedział zgodnie z prawdą ksiądz profesor, nie dodając ważnego szczegółu, że w charakterze egzaminatora. Ksiądz student zaczął ubolewać nad spóźnieniem egzaminatora, a tenże w mig zorientował się, że czekający nie uczęszczał na wykłady. Usiadł obok niego i zaczęli godzinną rozmowę związaną z zagadnieniami etyki, które były przedmiotem wykładów. Ksiądz student z podziwem popatrzył na ks. Wojtyłę i stwierdził: – Stary, jak ty jesteś obkuty! Proszę cię, jeśli przyjdzie ksiądz profesor, to nie wchodź przede mną na egzamin, bo z pewnością obleję! – Dobrze – zgodził się pokornie ks. Wojtyła – ale powiedz mi szczerze, dlaczego nie byłeś na ani jednym wykładzie? – Bo wiesz, panuje powszechna opinia, że jego wykłady są bardzo trudne i wręcz abstrakcyjne, ale gdyby miał taki dar przekazywania wiedzy jak ty, to słuchałbym go z największą przyjemnością. – Dobrze, to daj indeks – powiedział ksiądz profesor. – Co ty, żarty sobie stroisz? – zapytał ksiądz student, na co usłyszał: – Daj indeks, jestem Wojtyła – i ksiądz profesor wpisał oniemiałemu z przerażenia koledze 4+, z uwagą, by jednak w przyszłym semestrze zaczął uczęszczać na wykłady, by samemu wyrobić sobie sąd o wykładowcy. Tym pozornie małym wydarzeniem, o którym dowiedzieliśmy się natychmiast, zyskał taką sympatię, że bariera iluzorycznego strachu została pokonana na zawsze… Komu lektykę Papież głośno rozmyśla przy licznych współpracownikach: – Co ja zrobię z tymi sedia gestatoria (lektykami papieskimi)? Kurzą się, miejsce zajmują. Paweł VI sprzedał tiarę i pieniądze rozdał ubogim, ale komu ja to sprzedam? Wiem… (i tu pada nazwisko jednego z polskich biskupów). Tylko nie mówicie Papieżowi! Kiedy Papież przebaczył swojemu zamachowcy – Alemu Agcy – do Andre Frossarda zgłosił się pewien Polak, twierdząc, że wie na pewno, “jacy ludzie włożyli broń w rękę Turka”. Frossard rzucił z pośpiechem: “Niech Pan tylko tego nie mówi Ojcu Świętemu! Jeszcze każe nam się za nich modlić!”. Biskup i góral W czasie jednej z wędrówek po górach biskup Karol Wojtyła spotkał górala, który – widząc wędrowca utrudzonego i zakurzonego – zapytał go, kim jest. – Biskupem! – odpowiedział zziajany Karol – Jak wyście som biskupem, to jo jestem papieżem! – wzruszył ramionami góral. Najprzystojniejszy kardynał Kiedyś, podczas wizytacji jednej z podhalańskich parafii przejęta z wrażenia gaździna pomyliła przygotowany tekst powitania kardynała Karola Wojtyły i zamiast zatytułować go “najdostojniejszym”, powiedziała “Witojcie nom najpsystojniejsy księze kardynale”. On zaś spojrzał na nią z filuternym błyskiem w oku i odparł: “No, coś w tym jest”. A co, nie wolno mi? Kiedy po Krakowie rozeszła się wieść, że 29 maja 1967 roku arcybiskup Karol Wojtyła został kardynałem, ojciec Leon Knabit, benedyktyn z Tyńca, znany obecnie z prowadzenia programów telewizyjnych, pogratulował nominowanemu w typowy dla księży sposób: ukląkł na jedno kolano i pocałował go w rękę. Ku zaskoczeniu ojca Leona świeżo upieczony kardynał zrobił dokładnie to samo. – „Proszę księdza kardynała!” – zawołał zmieszany i zażenowany benedyktyn. – „A co, nie wolno mi?” – odparł z figlarnym uśmiechem przyszły papież. Wierszyki na różne okazje Podczas wypraw turystycznych ze studentami ks. Karol Wojtyła, zwany “Wujkiem”, często układał wierszyki i piosenki do różnych sytuacji. W 1957 roku w Bieszczadach recytował taki oto dwuwiersz: “Rano mnie chwalą, wieczorem mnie ganią i jak tu można wierzyć tym… paniom”. W 1952 roku swojej podopiecznej, świeżo upieczonej nauczycielce, podarował notes z dedykacją: “W tym notesie nie pisz dwójek, o to prosi Cię dziś Wujek!”. W 1955 roku, podczas spływu kajakowego na Drawie, cała grupa, potwornie zmęczona, dotarła na biwak o zmroku. Jedynie “Wujek” nie tracił rezonu i całą sytuację spuentował rymowanką: “Za te całodzienne harce, Zmówię brewiarz przy latarce”. Wierszyki do różnych sytuacji układał również będąc biskupem i kardynałem. Kiedy wyjeżdżając na narty do Zakopanego zatrzymał się w klasztorze Urszulanek na Jaszczurówce, “dokuczał” jednej z sióstr, o imieniu Alfonsa, ułożonym przez siebie wierszykiem: “Siostra Alfonsa na mnie się dąsa”. Nie ma chrztu bez wody 15 maja 1977 roku, po wielu trudnościach i po długoletnich oczekiwaniach na pozwolenie budowy kościoła, odbył się wreszcie długo oczekiwana konsekracja świątyni w Nowej Hucie-Bieńczycach. Na uroczystościach w mieście, gdzie według założeń władz komunistycznych nie miało być miejsca dla Boga, przybyło kilkadziesiąt tysięcy osób. Stali oni cierpliwie kilka godzin mimo nieustannie padającego ulewnego deszczu. Kardynał Karol Wojtyła dodawał im ducha słowami: “Konsekracja to jakby chrzest, a gdzie jest chrzest, tam musi być i woda”. Czy jest tu biskup? W 1960 roku, wracając wyprawy po Bieszczadach, grupa “Wujka” wsiadła do pociągu do Krakowa w Sanoku. Nagle do przedziału wtargnął konduktor i zakrzyknął: – “Czy jest tu Biskup?”. Wszyscy zaniemówili, nie widząc o co chodzi. Widząc zdziwione miny, konduktor wyjaśnił: “Uczeń Biskup z Rybnika”. Pierwszy ocknął się ks. Wojtyła, który był już wówczas biskupem i odpowiedział: – “Nie, nie ma go tutaj”. Okazało się, że konduktor znalazł legitymację niefortunnego Biskupa i szukał go, by mu ją oddać. Papież to nie mistrz olimpijski Pracownicy Watykanu nie mogli pogodzić się z tym, że nowy papież nie chce korzystać z lektyki papieskiej, zwanej sedia gestatoria. “Bez sedia gestatoria Ojciec Święty nie będzie widziany, może więc jakiś podest?” – nie dawali za wygraną “watykańczycy”. – “Na podest nie wejdę, nie jestem mistrzem olimpijskim!” – oznajmił stanowczo Jan Paweł II. Górale obronią Nazajutrz po uroczystości inauguracji pontyfikatu, 23 października 1978 roku, papież spotkał się w Auli Pawła VI ze swoimi rodakami licznie przybyłymi do Rzymu. Dostrzegłszy górali w pięknych, tradycyjnych strojach, podszedł do nich i powiedział: – “No, jacyż to z was są górale, co ciupagi macie, a swojego metropolitę toście wypuścili z Krakowa?”. Na to Staszek Trzebunia odpowiedział: -“Przecież jakby się tu wom jaka krzywda działa, to my przyjdziemy i was bydziemy bronić!”. Zebrała i opracowała: B. Kryger

Podczas swojej 27-letniej posługi Jan Paweł II ogłosił 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji apostolskich, 43 listy apostolskie; zwołał dziewięć konsystorzy; mianował 232 kardynałów (łącznie z ogłoszonymi 28 września 2003 r.), w tym 10 Polaków; kanonizował 478 świętych (w tym 9 Polaków oraz dwóch świętych związanych

Jan Paweł II (właściwie Karol Wojtyła) – polski duchowny rzymskokatolicki. Od 16 października 1978 do 2 kwietnia 2005 papież i Suweren Państwa Watykańskiego. Krótki życiorys Jana Pawła IIBiografia rozszerzona Jana Pawła IICiekawostki o Janie Pawle IICytaty Jana Pawła IIŹródła Krótki życiorys Jana Pawła II Jan Paweł II, czyli Karol Wojtyła, przyszedł na świat 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Rodzina żyła skromnie. Jedynym żywicielem rodziny był ojciec. Młody Karol chodził do gimnazjum. Później podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wojna zastała go więc w Krakowie. Do tego zmarł ojciec. Podjął więc pracę fizyczną w kamieniołomie, zakładach chemicznych i oczyszczalni sody. Podejmował też wysiłki artystyczne, takie jak udział w podziemnym Teatrze Rapsodycznym oraz tworzenie poezji. Rzecz jasna myślał wtedy też o posłudze kapłańskiej, dlatego wstąpił w 1942 roku do Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie. W ślad za tym podjął konspiracyjne studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Rok 1946 oznaczał dla Wojtyły profesję subdiakona. Tuż potem przyjął święcenia kapłańskie. Po wojnie natomiast podjął studia w Rzymie na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum. Studia ukończył. Doktoryzował się zostając wkrótce doktorem teologii. Był już wtedy w parafii św. Floriana w Krakowie. Od 1956 wykładał etykę na KUL. W 1957 roku zdobył habilitację. W roku 1958 został mianowany biskupem pomocniczym Krakowa oraz biskupem tytularnym Umbrii. Niestrudzenie pracował w dziedzinie teologii, publikując swoją „Miłość i odpowiedzialność” z roku 1960 oraz pozycję pt. „Osoba i czyn”. W roku 1963 Karol Wojtyła został arcybiskupem metropolitą krakowskim. 16 października 1978 roku został papieżem. Zdążył mianować 232 kardynałów oraz ogłosić 1318 błogosławionych i 478 świętych. Oprócz 43 listów apostolskich, napisał 11 konstytucji, 14 adhortacji i aż 14 encyklik. Przeżył zamach terrorystyczny na swe życie. 2 kwietnia 2005 roku Jan Paweł II zmarł. Biografia rozszerzona Jana Pawła II Jan Paweł II – właśc. Karol Wojtyła, przyszedł na świat 18 maja 1920 roku w Wadowicach, małej miejscowości pod Krakowem. Tam też ochrzczony. Imię Karol rodzice wybrali mu by uczcić ostatniego cesarza Austrii, Karola Habsburga. Żyli skromnie. Jedynym żywicielem rodziny był ojciec, zajmujący funkcje porucznika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień. Młody Karol cieszył się sympatią, przejawiając talent do sportu, który wyraźnie go pociągał. Podobnie było z nauką w gimnazjum, gdzie nie miał żadnych problemów edukacyjnych, do tego zdradzał zainteresowania religijne. Szczególnie interesowała go polonistyka, w związku z czym podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zamieszkał więc w Krakowie. Tymczasem wybuchła wojna, a na domiar złego po śmierci ojca w 1941 roku Karol Wojtyła pozostał bez rodziny i środków do życia. Podejmował wówczas wysiłki edukacyjne by kształcić się najbardziej jak to tylko możliwe. Działał wówczas w konspiracji Teatr Rapsodyczny, pod auspicjami podziemnej organizacji narodowo-katolickiej Unia. Tam też się udzielał. Oddawał się przy tym działalności poetyckiej, która ukazywała się pod pseudonimem Andrzej Jawień. Miało się okazać, że pasja poetycka przetrwała u niego długie lata. Nie mogło to być rzecz jasna źródło utrzymania, dlatego Karol podjął pracę jako pracownik fizyczny, początkowo w kamieniołomie w Zakrzówku, później w zakładach chemicznych, a następnie w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim, mając już wówczas w perspektywie posługę kapłańską. W 1942 roku, ciągle pracując, zasilił Metropolitalne Seminarium Duchowne w Krakowie. Stawiał wyraźnie na swe gruntowne wykształcenie, co spowodowało, że w końcu rozpoczął konspiracyjne studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1946 roku został subdiakonem, by tuż potem przyjąć święcenia kapłańskie. Po wojnie wyruszył do Rzymu celem podjęcia studiów na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet św. Tomasza z Akwinu). W roku 1948 ukończył studia z dyplomem summa cum laude. W roku 1949 przeniesiono go do parafii św. Floriana w Krakowie. Wyszedł tam z inicjatywą chóru gregoriańskiego, który dzięki niemu powstał. Rozwijał przy tym swoją pasję do gór, ale przede wszystkim do teologii, w związku z czym w 1948 roku otrzymał tytuł doktora teologii. Rozpoczął wówczas od razu przewód habilitacyjny, ukończony w 1957 roku, natomiast już rok wcześniej objął za to katedrę etyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Rok 1958 była dla Karol Wojtyły przełomowy, bowiem został wówczas mianowany biskupem pomocniczym Krakowa oraz biskupem tytularnym Umbrii. Niestrudzenie pracował, dzięki czemu powstały jego prace teologiczne, jak między innymi „Miłość i odpowiedzialność” z roku 1960 oraz dziewięć lat później „Osoba i czyn”. Wziął też czynny udział w obradach Soboru Watykańskiego II. Jeszcze w roku 1963 Karola Wojtyłę mianowano arcybiskupem metropolitą krakowskim. Następnie został mianowany kardynałem. Jego kościołem tytularnym został kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie. Był to powód, dla którego rozpoczął pracę wizytacyjną parafii i klasztorów. To wówczas, w roku 1965 Karol Wojtyła otworzył proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej. Odznaczał się dobrym i ścisłym utrzymywaniem kontaktów z inteligencją krakowską, zwłaszcza ze środowiskiem artystycznym i naukowym. Wzrastała dzięki temu jego myśl humanistyczna, dojrzewał jako twórca i myśliciel. Zbudował w ten sposób autorytet, będąc obok Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego postacią najważniejszą Episkopatu Polski, metropolitą krakowskim. Został wybrany papieżem 16 października 1978 roku około godziny Msza św. inaugurująca pontyfikat transmitowano radiem i telewizją na wszystkie kontynenty. Nabrało to wyjątkowego znaczenia w kraju, gdzie wybór papieża oznaczał całkowite novum w sytuacji wierzących. Rozpoczął się wówczas zatem pontyfikat pierwszego polskiego papieża, którego wybór kazał inaczej spojrzeć nie tylko na jego własną sylwetkę, ale całą geopolitykę, bowiem określił kształt polityki zarówno w Polsce, jak i na świecie, papież, który odbył 102 pielgrzymki zagraniczne na wszystkich kontynentach i do krajów, gdzie głowa państwa Watykańskiego pojawiała się pierwszy raz. Rozmach jego pontyfikatu określał choćby sam ten fakt, że zdążył mianować 232 kardynałów oraz ogłosić 1318 błogosławionych (w tym 154 Polaków) i 478 świętych. Te nieprawdopodobne dane dotyczyły też jego twórczości, ponieważ oprócz 43 listów apostolskich, napisał 11 konstytucji, 14 adhortacji i aż 14 encyklik. Za punkt orientacyjny swego pontyfikatu Jan Paweł II przyjął orędzia do młodzieży, którym poświęcił szczególną uwagę. Wpłynął na przykład całokształtem swej działalności na fakt, iż ONZ ogłosiła w 1985 roku Międzynarodowym Rokiem Młodzieży. Wówczas to Jan Paweł II napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, zapoczątkowując tradycję Światowych Dni Młodzieży. Warto też w tym miejscu zaznaczyć, że był jak na papieża bardzo młody, bo w momencie wyboru na głowę Kościoła miał zaledwie 58 lat. Budził tymczasem nienawiść pewnych kręgów politycznych, był bowiem solą w oku ustrojów totalitarnych. 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie turecki zamachowiec wystrzelił w jego kierunku z małej odległości pociski, godzące go w dwa miejsca, nieomal śmiertelnie. Operacja ratująca mu życie trwała kilka godzin, po czym już nigdy nie miał dojść do pełni sił witalnych. Później odwiedził zamachowca w więzieniu, któremu wybaczył i poświęcił modlitwę. Od tamtego momentu cierpienie zostało również tematem wielu papieskich przemyśleń, co odnalazło też swoje miejsce w publikacjach. Swój stan zdrowia powierzył Matce Boskiej Fatimskiej. Początek lat 90. przyniósł niestety chorobę Parkinsona. Ani myślał jednak o rezygnacji ze swej funkcji, podczas gdy stan jego zdrowia systematycznie się pogarszał. Bywał często w szpitalu. Drastycznie stan jego zdrowia pogorszył się wraz z nadejściem lat dwutysięcznych. Medycyna stawała się wobec stanu jego zdrowia bezradna. 2 kwietnia 2005 roku Jan Paweł II, pomimo modlitw tysięcy zgromadzonych wiernych, zmarł. Jeszcze tego samego roku Benedykt XVI uruchomił natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, tym samym udzielił dyspensy w związku z koniecznością zachowania w takich przypadkach pięcioletniego okresu od śmierci kandydata, jaki przewiduje prawo kanoniczne. W roku 2009 papież Benedykt XVI podpisał dekret o uznaniu heroiczności cnót Jana Pawła II, który był równoznaczny z zamknięciem zasadniczej części jego procesu beatyfikacyjnego, a to w związku z cudem uzdrowienia przez Jana Pawła cierpiącej zakonnicy. W dniu 30 września roku 2013 papież Franciszek ogłosił, że kanonizacja Papieża-Polaka odbędzie się w niedzielę Bożego Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r. w Rzymie. Co też się stało. „Dotknąć świętości. Świadectwo o Janie Pawle II” jest książką autorstwa Mario Arturo i Roberta Skrzypczaka, która przybliża sylwetkę tego niezwykłego człowieka. Ciekawostki o Janie Pawle II Szczególną uwagę Jan Paweł II poświęcił młodzieży, a to jako papież, który w momencie wyboru na urząd miał zaledwie 58 lat – będąc najmłodszym papieżem w historii tradycję Światowych Dni solą w oku ustrojów totalitarnych. 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie turecki zamachowiec dwukrotnie raził papieża z pistoletu. Światkami zamachu były miliony wiernych przed telewizorami. Operacja ratująca mu życie trwała kilka godzin. Odwiedził później zamachowca w więzieniu – wybaczył mu i poświęcił modlitwę. Prawdopodobnie zamach ten był jedną z przepowiedni lat 90. przyniósł papieżowi niestety chorobę roku 2009 papież Benedykt XVI podpisał dekret uznający heroiczność cnót Jana Pawła II, który był równoznaczny z zamknięciem zasadniczej części jego procesu beatyfikacyjnego. Kanonizacja papieża-Polaka odbyła się w niedzielę Bożego Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r. w Rzymie. Cytaty Jana Pawła II „13 maja 1981 r. jedna ręka trzymała pistolet, a inna prowadziła kulę… Odczułem ową niezwykłą macierzyńską troskę i opiekę, która okazała się mocniejsza od śmiercionośnej kuli.” „Antysemityzm jest grzechem przeciwko Bogu i ludzkości.” „Bóg jest pierwszym źródłem radości i nadziei człowieka.” „Całym sobą płacisz za wolność – więc to wolnością nazywaj, że możesz, płacąc ciągle na nowo, siebie posiadać.” „Czego szukacie?…Pozwólcie, że jeszcze raz zapytam: czego szukacie? Albo lepiej – kogo szukacie?… Odpowiedź może być tylko jedna: szukacie Jezusa Chrystusa! Jezusa Chrystusa, który jednak wychodzi pierwszy na poszukiwanie was… Nie sądźcie nigdy, że w Jego oczach jesteście nieznajomymi, niczym puste liczby tworzące anonimowy tłum. Chrystus ceni każdego z was, każdego osobiście zna i gorąco kocha.” Źródła

To pamiątka z niedoszłej, z powodu sprzeciwu ówczesnych władz, wizyty papieża w Częstochowie. Od 1978 roku, czyli od początku pontyfikatu Jana Pawła II, nastał nowy okres gromadzenia na Watykanie polskich pamiątek artystycznych. opr. mg/mg « ‹

W nocy z 28 na 29 września 1978 roku po zaledwie 33 dniach pontyfikatu zmarł papież Jan Paweł I. 14 października rozpoczęło się więc drugie już w tym roku konklawe - zebranie kardynałów, mające wyłonić nowego papieża. 16 października 1978 roku około godziny w siódmym głosowaniu metropolita krakowski, kardynał Karol Wojtyła został wybrany papieżem. Przyjął imię Jan Paweł II. O godz. kard. Pericle Felici ogłosił wybór nowego papieża - HABEMUS PAPAM! Nowy biskup Rzymu udzielił pierwszego błogosławieństwa "Urbi et Orbi" - "Miastu i Światu". 22 października na Placu Świętego Piotra odbyła się uroczysta inauguracja pontyfikatu, a następnego dnia pierwsza audiencja dla 4000 Polaków zgromadzonych w auli Pawła VI. 12 listopada Jan Paweł II uroczyście objął katedrę Rzymu - Bazylikę św. Jana na Lateranie, stając się w ten sposób Biskupem Rzymu. W ciągu kolejnych 27 lat posługiwania na Stolicy Apostolskiej Jan Paweł II przewodniczył ponad tysiącu audiencji generalnych, odbył 102 pielgrzymki zagraniczne i 140 na terenie Włoch. Łącznie poza terenem Włoch Jan Paweł II spędził ok. 7% pontyfikatu. Złożył 300 wizyt w rzymskich parafiach. Napisał 14 encyklik, 12 adhortacji apostolskich, 11 konstytucji apostolskich, 41 listów apostolskich i 25 listów "motu proprio". Dokonał kanonizacji blisko 500 osób (ok. 400 z nich to męczennicy), beatyfikował 1320 sług Bożych (w tym ponad 1000 męczenników). Odbyło się 8 konsystorzy związanych z kreacją nowych kardynałów, 6 zgromadzeń generalnych synodu biskupów. Powyższe dane statystyczne nie oddają jednak nawet skrawka ogromnego dziedzictwa nauczania i pontyfikatu pierwszego w dziejach Kościoła Papieża-Polaka. Przez 27 lat, jakie upłynęły od chwili objęcia przez Karola Wojtyłę godności Następcy Piotra, zmienił się Kościół i świat. Jan Paweł II, mimo postępującej choroby, nigdy nie przestał być świadkiem Chrystusowej Ewangelii. Odszedł do Pana po wieczną nagrodę 2 kwietnia 2005 r. o godzinie 21:37. Jego następcą na stolicy Piotrowej został kard. Józef Ratzinger, który przyjął imię Benedykt XVI. 29 czerwca 2005 r. rozpoczęto proces beatyfikacyjny Sługi Bożego Karola Wojtyły - papieża Jana Pawła II. Jego beatyfikacji dokonał w Rzymie na Placu Świętego Piotra papież Benedykt XVI w dniu 1 maja 2011 r. Kanonizacja bł. Jana Pawła II planowana jest na Niedzielę Bożego Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r. Zapraszamy serdecznie na strony naszej Czytelni poświęcone corocznym obchodom Dnia Papieskiego. Więcej o Janie Pawle II i jego pontyfikacie: O wydarzeniach października 1978 roku, nieco podsumowań pontyfikatu, "Powiedzieli o Janie Pawle II". ks. Adam Łach Jak wybrano papieża Format HTML ks. Jan Ożóg SJ Relacja z konklawe Format HTML Wolf Schneider Konklawe - szczegóły wyboru Format HTML Jan Paweł II Pierwsze słowa skierowane do wiernych Bazylika św. Piotra, Format HTML Jan Paweł II 16 października 1978 roku Format HTML Jan Paweł II Wybór imienia Format HTML Jan Paweł II Orędzie wygłoszone w Kaplicy Sykstyńskiej na zakończenie konklawe Bazylika św. Piotra, Format HTML Milena Kindziuk Oficjalne gratulacje dla Jana Pawła II Format HTML Centrum Myśli Jana Pawła II To było niemożliwe Film KAI "Zdegustowani towarzysze" Format HTML Depesze gratulacyjne z okazji wyboru na papieża Format HTML Radio Watykańskie Wspomnienia o dniu wyboru Papieża-Polaka Format Real Audio Jan Paweł II Homilia podczas inauguracji pontyfikatu Plac św. Piotra, Format HTML Jan Paweł II "Bądźcie ze mną na Jasnej Górze i wszędzie" - homilia podczas inauguracji pontyfikatu Plac św. Piotra, Format HTML Jan Paweł II Audiencja dla Polaków na początku pontyfikatu Format HTML Jan Paweł II Słowa skierowane do kard. Stefana Wyszyńskiego Audiencja dla Polaków, Format HTML Konferencja Episkopatu Polski List pasterski z okazji 25. rocznicy pontyfikatu Jana Pawła II Format HTML ks. Adam Adamski Świadek nadziei Format HTML Mario Agnes Jan Paweł II wśród młodych Format HTML Piotr Bąk To Papież ożywił góralszczyznę Format HTML ks. kan. Józef Błaszczak "Od Ojca Świętego uczę się kapłaństwa" Format HTML ks. Adam Boniecki MIC Jan Paweł II - świadek wiary Format HTML Halina Bortnowska Papież wzbogacania wiary Format HTML Adam Bujak Bliskie spotkania z Ojcem Świętym Format HTML Adam Bujak Najważniejsze jest to, co mówi Format HTML Dominik Ciołek SJ, Wacław Oszajca SJ Wypłyń na głębię, nie lękaj się Format HTML Piotr Dardziński Historia zwolniła Format HTML ks. Mirosław Drozdek SAC Papież omadlany Różańcem Format HTML ks. Mariusz Frukacz Przyjaciel Boga Format HTML kard. Józef Glemp Pontyfikat naszego pokolenia Format HTML Mieczysław Gogacz O spotkaniach z Ojcem Świętym Format HTML Anna Górniak Moja chwila ze spotkania z Papieżem Format HTML Grzegorz Górny Nie lękajcie się! Format HTML kard. Zenon Grocholewski Czerpać obficie ze źródła Format HTML o. Konrad Hejmo OP Przez Krew i Krzyż do podtrzymania nadziei Format HTML D. Hudson, A. Burleigh, abp Ch. Caput, E. Biagi Głos o Janie Pawle II Format HTML ks. Roman Jankowski "Błogosławię..." Format HTML abp Marian Jaworski "Wprowadzisz Kościół w trzecie tysiąclecie" Format HTML ks. Roman Kempny Otworzył drzwi, które historia zamknęła Format HTML ks. Roman Kempny Watykański dom Piotra Format HTML ks. Bogusław Kieżel Kościół w dialogu z religiami niechrześcijańskimi w nauczaniu Jana Pawła II Format HTML o. Leon Knabit OSB "Od wujka Karola do Jana Pawła II" Format HTML abp Tadeusz Kondrusiewicz Budzi nadzieję wbrew nadziei Format HTML ks. Franciszek Konieczny Pozostał niezmieniony Wspomnienia seminaryjnego kolegi Karola Wojtyły Format HTML Katarzyna Król Człowiek, który zmienił oblicze ziemi Format HTML Renata Krzyszkowska Siła i wiara Format HTML ks. Federico Lombardi SJ Jan Paweł II i media Format HTML ks. Marek Łuczak Papież i chorzy Format HTML kard. Franciszek Macharski Kocha Cię Kościół Chrystusa Format HTML kard. Franciszek Macharski Wdzięczność za dar posługi Piotrowej Format HTML ks. Mieczysław Maliński Pomyliłem się o 30 dni Format HTML ks. Mieczysław Maliński Ty zostaniesz papieżem Format HTML kard. Jose Saraiva Martins CMF Święci i świętość według Jana Pawła II Format HTML Vittorio Messori Strategia Papieża Format HTML Jacek Moskwa 25 tajemnic Jana Pawła II Format HTML ks. Ireneusz Mroczkowski Świadek cierpienia Format HTML Eugeniusz Mróz Wspomnienia sąsiada i kolegi Karola Wojtyły Format HTML abp Henryk Muszyński Radość i wdzięczność Format HTML Krzysztof Mysza Czy Ojciec Święty jest idolem? Format HTML kard. Stanisław Nagy SCJ Nadzieja i zawierzenie Format HTML kard. Stanisław Nagy SCJ Znaczenie Magisterium Verbi Jana Pawła II dla Kościoła, teologii, chrześcijaństwa Format HTML red. ks. Wiesław Niewęgłowski Moje spotkania z Janem Pawłem II Format HTML Jerzy Marek Nowakowski Strażnik fundamentów Format HTML ks. Krzysztof Pawlina Mojżesz młodego pokolenia Format HTML o. Marie-Dominique Philippe OP Papież idzie szybciej niż inni Format HTML ks. Kazimierz Pielatowski Uśmiech Jana Pawła II Format HTML Paul Poupard Wielki dar i łaska Format HTML ks. Andrzej Przybylski Pokolenie Jana Pawła II Format HTML ks. Stanisław Puzio Niezwykły pontyfikat Format HTML kard. Joseph Ratzinger Czternaście encyklik Jana Pawła II Format HTML abp Giovanni Battista Re Papież widziany z bliska Format HTML Włodzimierz Rędzioch Papież rekordów Format HTML prof. Paul Ricoeur W duchu dialogu Format HTML Giorgio Rumi Misja papieża ogarnia całą ludzkość Format HTML prof. Krzysztof Rybicki Każdy chce mieć tę szansę Format HTML Czesław Ryszka 26. rok wielkiego pontyfikatu Format HTML Krystyna Sajdok Humor Papieża Format HTML ks. Józef Sanak Przez was byłbym się spóźnił... Format HTML ks. Leo Scheffczyk "Duc in altum" - Kościół wobec trzeciego tysiąclecia Format HTML ks. Henryk Seweryniak Światło w oknie Format HTML ks. Kazimierz Sowa Krakowskie adresy Karola Wojtyły Format HTML ks. prof. Tomas Spidlik SJ Teologia życia według Papieża-Słowianina i poety Format HTML ks. Artur Stopka Wadowice, Kościelna 7 Format HTML ks. Artur Stopka U wikarego w Niegowici Format HTML ks. Tadeusz Styczeń SDS Modlitwa w Getsemani wciąż trwa. Wstańmy! Format HTML Karolina Szadkowska Rola Jana Pawła II w życiu każdego z nas Format HTML Tomasz Terlikowski Wychowawca Polaków Format HTML ks. Stanisław Tkocz Papież przełomów Format HTML kard. Roberto Tucci SJ Daje nam przykład modlitwy Format HTML Jan Uryga "Mój syn będzie papieżem" - epizod z życia rodziny Wojtyłów Format HTML Georg Weigel Historia człowieka wielkiego Format HTML abp Szczepan Wesoły Pamiętne konklawe Format HTML bp Stanisław Wielgus Na jubileusz 25-lecia pontyfikatu Format HTML bp Stanisław Wielgus Głęboko przeżywam każde spotkanie z Ojcem Świętym Format HTML abp Damian Zimoń Dzieje Kościoła w Polsce za pontyfikatu Jana Pawła II Format HTML abp Damian Zimoń Profesor bez przydomka Format HTML abp Władysław Ziółek Otwórzcie drzwi Chrystusowi Format HTML Paweł Zuchniewicz Od "Nie lękajcie się" do "Nie lękajcie się być świętymi" Format HTML abp Józef Życiński Pontyfikat wielkiego jednania Format HTML

01:23 Habemus papam - wybór Jana Pawła I.mp3 Habemus papam - wybór Jana Pawła I - fragm. aud. z cyklu "7 dni w kraju i na świecie".(PR, 28.08.1978) 26 sierpnia 1978 roku o 19.17 radio

10 ciekawostek o Janie Pawle II 17 maja 20 19:24 18 maja 1920 roku urodził się Karol Wojtyła. Jan Paweł II był biskupem Rzymu przez prawie 27 lat. W tym czasie złamał wiele schematów. W 100. rocznicę urodzin Jana Pawła II przypominamy 10 najciekawszych faktów z jego życia i pontyfikatu. Data utworzenia: 17 maja 2020 19:24 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.

Książkaautorstwa odważnych Amerykanów, dziennikarzy śledczych - Jason Berry oraz Gerald Renner pod tytułem „Śluby milczenia. Nadużywanie władzy za pontyfikatu Jana Pawła II" została podparta wiarygodnymi danymi, dokumentami, relacjami świadków i uczestników zdarzeń, których niektórzy nie dopuszczają do swojej świadomości.

Nieprzemijające znaczenie pontyfikatu Jana Pawła II Chciałbym Państwu przypomnieć znany tekst jednego z najważniejszych komentatorów pontyfikatu Jana Pawła II, amerykańskiego publicysty George’a Weigel’a opublikowany także w języku polskim. Ukazał się w 2003 roku na 25-lecie pontyfikatu Jana Pawła II, dwa lata przed śmiercią papieża. Jak wiemy, z wielu powodów warto wracać do starych tekstów. Nie tylko pytamy, co stało się z tymi tekstami, jak interpretujemy je po latach, ale także one mierzą, co stało się z nami, z naszym rozumieniem rzeczywistości. Powtórne czytanie znanych tekstów to pytanie o to, czy rzeczywiście zmieniliśmy swoje poglądy, czy to jedynie inne mody kulturowe, i intelektualne sprawiły, że inaczej patrzymy na rzeczywistość. Ten tekst, o którym będę mówił, 20 lat temu nie wzbudził żadnych kontrowersji, był raczej precyzyjnym podsumowaniem faktów akceptowanych przez wszystkich i dotyczących znaczenia pontyfikatu Jana Pawła II. Dzisiaj czytamy go na fali zjawiska dewojtylizacji, czy też jak mówią młodzi – odjanopawlania. Bez przeceniania tych zjawisk warto je zauważyć. Zmarły niedawno o. Maciej Zięba OP w jednym ze swoich ostatnich tekstów zwracał uwagę, że niewątpliwie dzisiaj mamy do czynienia z pewną modą kulturową, popularną zwłaszcza wśród młodych, którą naturalną postawą jest bunt wobec świata starszych. Ten bunt staje się częścią postępującej sekularyzacji, którą powinniśmy z całą pewnością wziąć pod uwagę w naszym myśleniu o rzeczywistości, w naszych strategiach postępowania. Zawsze – jak zwraca uwagę o. Zięba – bunt młodych warto jednak potraktować poważnie, nie tylko z powodów czysto pragmatycznych czy politycznych. Nierzadko właśnie młodzi ze względu na swoją wrażliwość i bezkompromisowość stawiają pytania, wyrażają lęki i niepewności, które uchodzą uwadze starszych. Tak rozumiana dewojtylizacja jest więc oskarżeniem, że o Janie Pawle II uczono młodych metodą słynnego profesora Bladaczki z Gombrowiczowskiej ,,Ferdydurke”, który w znany sposób ukazywał wielkość Juliusza Słowackiego. Mówił do młodych tak: ,,Dlaczego kochamy? Bo był wielkim poetą. Wielkim poetą był! Nieroby, nieuki – pouczał profesor Bladaczka – mówię wam przecież spokojnie, wbijcie to sobie dobrze w głowy – a więc jeszcze raz powtórzę, proszę panów: wielki poeta, Juliusz Słowacki, wielki poeta, kochamy Juliusza Słowackiego i zachwycamy się jego poezjami, gdyż był on wielkim poetą.” Niewątpliwie my wszyscy powinniśmy sobie zrobić rachunek sumienia, czy nie mówiliśmy o Janie Pawle w podobny sposób. Dzisiaj potrzebna jest solidna pogłębiona intelektualnie katecheza o pontyfikacie Jana Pawła II konfrontowana nieustannie ze współczesnymi pytaniami. Opierając się na wspomnianym tekście George’a Weigel’a sprzed 20 lat spróbuję podjąć refleksję, jak mogłaby wyglądać taka próba pogłębionego intelektualnie namysłu nad dziedzictwem św. Jana Pawła II. Zrobię to w trzech krótkich częściach. Po pierwsze wydarzenia mające znaczenie dla Kościoła, po drugie Jan Paweł II jako człowiek dialogu, po trzecie wydarzenia dotyczące historii powszechnej i kultury w szerszym znaczeniu. Jeśli chodzi o to, co ma znaczenie dla Kościoła wydaje się, że w pontyfikacie Jana Pawła II warto zwrócić uwagę na trzy niesłychanie ważne wydarzenia. Jan Paweł II stał się w czasie swojego długiego pontyfikatu wiarygodnym interpretatorem Soboru Watykańskiego II, który nadal próbujemy wprowadzić w życie. Ten Sobór, najważniejsze wydarzenie dla Kościoła w XX wieku, był próbą podjęcia niesłychanie trudnego wyzwania, mianowicie konfrontacji Kościoła z nowożytnością, próbą zwyciężenia XIX-wiecznego podziału. Wydaje się, że dzisiaj nadal Sobór Watykański II jest dla nas bardzo ważnym zadaniem do podjęcia, ale przez pryzmat nauczania Jana Pawła II. Jest to tym bardziej ważne, że wiele środowisk w Kościele próbuje podważyć nauczanie Soboru, cofnąć się jakby do lat przed-soborowych. Jan Paweł II pokazuje, że to jest niemożliwe i błędne. Drugi punkt to Katechizm Kościoła Katolickiego. Dzisiaj, kiedy sukcesy odnosi określenie ,,post-prawda”, ten wielki Katechizm wypracowany w czasie pontyfikatu Jana Pawła II ukazuje, że Kościół Katolicki może dać racjonalny, logiczny i przekonujący obraz swojej wiary. Katechizm staje się niesłychanie ważnym faktem kulturowym XXI wieku, gdyż stawia wyzwanie postmodernistycznemu przekonaniu, że wiara a nierzadko także i wiedza nie są logiczne, nie są racjonalne. Katechizm jest ważnym świadkiem wiary Kościoła w to, że można poznać prawdę. Paradoksalnie, Kościół oskarżany o nierozumność wiary staje się w XXI wieku obrońcą rozumu i obrońcą racjonalności. I wreszcie trzeci punkt – teologia ciała. Zapewne wszyscy obecni na tym spotkaniu w bardzo różny sposób doświadczamy tego, że dzisiaj cywilizacja łacińska znajduje się w niesłychanie głębokim kryzysie dotyczącym małżeństwa i rodziny. Austriacki biskup i teolog Andreas Laun twierdzi, że od czasów św. Augustyna nikt nie poświęcił tyle uwagi i tak cennych refleksji temu tematowi jak Jan Paweł II. Jego katechezy na temat teologii ciała niewątpliwie są najbardziej przekonującą chrześcijańską odpowiedzią na rewolucję seksualną i obyczajową lat 60. Jan Paweł II przypomina i uzasadnia w sposób przekonujący odwołując się do współczesnej fenomenologii i hermeneutyki te słowa, na których opierała się przez wieki kultura zachodu – miłość, poświęcenie, dar, piękno macierzyństwa, piękno ojcostwa, nierozerwalność małżeństwa, ofiara z siebie. Nawet jeżeli te słowa nierzadko są dzisiaj wyśmiewane, a w najlepszym przypadku przemilczane Jan Paweł II zadaje niesłychanie ważne pytanie, czy możemy przetrwać bez tych słów. Druga teza tego mojego wystąpienia to zwrócenie uwagi na Jana Pawła II jako człowieka dialogu. Wydaje się to niesłychanie ważne w dzisiejszym czasie, kiedy dialog wydaje się być w głębokim kryzysie. Ten kryzys dialogu i umiejętności rozmawiania ze sobą ludzi o odmiennych poglądach, odmiennych przekonaniach politycznych i religijnych niekiedy wydaje się tak głęboki, że zagraża samej egzystencji naszego życia społecznego. Jak pokazują ostatnie wydarzenia nie jest to tylko zagrożenie Polski, ale widzieliśmy to chociażby na przykładzie Stanów Zjednoczonych. Jan Paweł II pokazuje nam, że dzisiaj dialog zagrożony jest przez dwie skrajne postawy – po pierwsze przez przekonanie o posiadaniu prawdy przez jedną stronę, która w związku z tym nie potrzebuje z nikim innym rozmawiać, może tylko narzucić swoje przekonania innym albo czeka na to, aby inni przyjęli to, co ja uważam za prawdę. Po drugie dialog jest zagrożony również przez bardzo popularną dzisiaj postawę czy przekonanie o nieistnieniu prawdy lub o małym znaczeniu prawdy. Jeśli nie ma prawdy, jeśli ta dumna dewiza wypisana na murze krakowskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego plus ratio quam vis (należy bardziej cenić rozum niż siłę) jest nieprawdziwa, to przecież nie warto ze sobą rozmawiać, bo ostatecznie po co. Jan Paweł II okazał się człowiekiem dialogu w trzech, a być może czterech ważnych dziedzinach. Po pierwsze dialog katolicko-żydowski, ten dialog niesłychanie trudny. Jak to nazwał jeden z pracowników muzeum Yad Vashem w Jerozolimie: ,,Jan Paweł II budował mosty nad rzekami krwi”. Po drugie dialog z innymi religiami, ten dialog za który nierzadko Jan Paweł II jest ostro krytykowany – za to, że pocałował Koran, za to, że zorganizował spotkanie w Asyżu z wyznawcami innych religii. Zwróćmy uwagę, że u podstaw tych czasami niezrozumianych gestów Jana Pawła II było jego głębokie przekonanie, że przyjazny i pokojowy dialog między religiami jest fundamentalny dla przyszłości świata. Religia nie musi dzielić, jak przekonują dzisiaj niektórzy przeciwnicy religii, czy przeciwnicy publicznej roli religii. Religia może łączyć pod warunkiem, że ludzie religijni potrafią ze sobą bezpośrednio rozmawiać, co więcej nie pozwolą, aby w tej rozmowie pośrednikami byli politycy, którzy nierzadko chcą wykorzystać religię do bieżących rozgrywek politycznych. Jan Paweł II niewątpliwie o tym przekonywał także przez swoją działalność ekumeniczną i także poprzez umiejętność rozmawiania ze wszystkimi, także z ludźmi niewierzącymi. Tego dialogu dzisiaj potrzebujemy jak tlenu w naszych społeczeństwach. I wreszcie trzecia teza, na którą krótko chciałbym zwrócić uwagę to są te wydarzenia dotyczące bardziej historii powszechnej. Po pierwsze styl sprawowania władzy. Jan Paweł II niewątpliwie dostosował papiestwo do XXI wieku. Wracając do źródeł Nowego Testamentu stał się jako papież bardziej świadkiem wiary niż administratorem. Świat nie postrzegał go jako szefa globalnej korporacji religijnej, ale myślał o nim jak o wielkim religijnym i moralnym świadku, który pojawia się wszędzie tam, gdzie potrzebne jest przypomnienie o moralnych impoderabiliach. Papież był w ogarniętym wojną Sarajewie, w jerozolimskim Yad Vashem, Hiroszimie, Auschwitz, przy pomniku ofiar ludobójstwa Ormian w Erywaniu i w bardzo wielu innych podobnych miejscach. Dzisiaj pojawiają się oskarżenia Jana Pawła II między innymi o ukrywanie przestępców seksualnych, które mają poderwać, uderzyć w tę prawdę o jego świętości, o byciu świadkiem wiary i zasad moralnych. Dwie osoby, które wymieniłem: o. Maciej Zięba i George Weigel ukazały w swoich publikacjach, że te oskarżenia mają charakter insynuacji nie opartych na faktach. Nie oznacza to zaprzeczenia faktowi, że Jan Paweł II popełniał błędy w nominacjach, takim przypadkiem niewątpliwie był kard. McCarrick, ale błąd wiązał się z niewiedzą Jana Pawła II o jego mrocznej przeszłości. Kończąc chciałbym jeszcze zwrócić uwagę na dwa ostatnie punkty w tym powszechnym znaczeniu pontyfikatu Jana Pawła II. Przedostatni punkt to sposób współistnienia religii i demokracji. Dzisiaj coraz częściej mówimy o post-kapitalizmie, post-liberalizmie, post-demokracji. W tym kontekście niesłychanie ważne staje się rzetelne odczytanie encyklik społecznych Jana Pawła II podkreślających, że ustrój demokratyczny wymaga oparcia na podstawach moralnych. Jan Paweł II dał przykład tego fundowania porządku politycznego na podstawach moralnych przez to, co nazywa się dzisiaj jego wkładem w upadek komunizmu. Tak różne osoby jak Michaił Gorbaczow i Ronald Reagan, Henry Kissinger, Zbigniew Brzeziński, Leszek Kołakowski zgadzały się co do tego, że Jan Paweł II odegrał kluczową rolę w obaleniu komunizmu w Europie. To rewolucja sumienia ostatecznie dała początek przemianom politycznym. W ten sposób Jan Paweł II przekazał światu trwałą lekcję, która jest ważna również dla nas dzisiaj – to kultura, wartości, a nie polityka czy ekonomia są największym motorem historii. Jan Paweł II nie raz w historii XX wieku pokazał prawdziwość twierdzenia wybitnego amerykańskiego intelektualisty Richarda Johna Neuhausa: “to kultura jest korzeniem polityki, a religia jest korzeniem kultury”. Dzisiaj, kiedy pragmatyzm i krótkowzroczność, płytki utylitaryzm polityki prowadzą nierzadko do jej prymitywizmu, z czym wszyscy mamy do czynienia, te słowa uzyskują nowe znaczenie. o. prof. Jarosław Kupczak OP

Album przedstawia wydarzenia kolejnego roku Pontyfikatu Jana Pawła II (16 października 1991 - 15 października 1992). Wspaniałe fotografie Arturo Mariego ukazują najważniejsze spotkania, pielgrzymki, audiencje i wydarzenia z tego czasu: pielgrzymkę do Brazylii, beatyfikacje, audiencję dla George'a Busha, kanonizację o. Jan Paweł II anegdoty z życia papieża Polaka • • • W 1927 roku, zaraz po tym, jak amerykański lotnik Charles Lindbergh samotnie przeleciał nad Atlantykiem, zapytano małego Karola Wojtyłę: – Kim chciałbyś zostać? – Lotnikiem! – A dlaczego nie księdzem? – Bo Polak może być drugim Lindbergiem, ale nie może zostać papieżem… • • • Karol Wojtyła, w czasach gdy wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim etykę, wraz ze swymi studentami brał udział w spływach kajakowych po jeziorach mazurskich. Po latach, gdy został wybrany papieżem, powiedział: – Teraz z kajaka przesiadłem się na łódź Piotrową. • • • W dniu, gdy Karola Wojtyłę wybrano na Ojca Świętego, późnym wieczorem kardynałowie rozeszli się. Jan Paweł II został w swoich wielkich apartamentach jedynie ze swym kapelanem, księdzem Stanisławem Dziwiszem. Obaj nowi lokatorzy pałacu watykańskiego byli głodni. Znaleźli lodówkę, wyjęli z niej jedzenie, przyrządzili skromny posiłek i zjedli go. Papież skomentował to w ten sposób: – Całkiem jak na wycieczce w Polsce! > Jan Paweł II – interesujące ciekawostki • • • Nazajutrz po uroczystej inauguracji pontyfikatu, 23 października 1978 roku, Jan Paweł II spotkał się w Auli Pawła VI z rodakami, licznie przybyłymi do Watykanu. Dostrzegłszy górali, podszedł do nich i powiedział: – Co z was za górale? Ciupagi macie, a swojego metropolitę wypuściliście z Krakowa? Na to jeden z górali odrzekł: – Przecie jakby się tu wom jako krzywda działa, my przydziemy i bydziemy was bronić! • • • 16 października 1978 roku Karol Wojtyła został wybrany na papieża. Dokładnie tego samego dnia polska himalaistka Wanda Rutkiewicz zdobyła najwyższy szczyt świata, Mount Everest. Podczas pierwszej pielgrzymki papieża do Polski, Wanda Rutkiewicz ofiarowała mu kamień z Mount Everestu. On wówczas zażartował: – No proszę! Jednego dnia pani i ja zaszliśmy tak wysoko! • • • W kilka dni po wyborze, Jan Paweł II zapragnął poznać pracowników sekretariatu Watykanu. Jeden z urzędników, koreański jezuita, postanowił przywitać go po polsku, niestety nie wyszło mu to najlepiej. Papież wówczas powiedział: – Widzę, że Ojciec tak samo dobrze mówi po polsku, jak ja po koreańsku! Jan Paweł II anegdoty – część 2 • • • Niedługo po tym, jak Karol Wojtyła został papieżem, zatroskany o zdrowie przyjaciela, biskupa Andrzeja Deskura, osobiście zatelefonował do szwajcarskiej kliniki, w której leczył się Deskur. Gdy telefonistka w szpitalu w Zurych usłyszała w słuchawce: „Jestem papieżem, dzwonię z Watykanu”, odpowiedziała: – Tak? A ja jestem cesarzową Chin! • • • Pewnego razu Jan Paweł II poczuł potrzebę odwiedzenia toalety i powiedział do księdza, z którym właśnie rozmawiał: – Poczekaj chwilę, muszę trochę popapieżyć. • • • Podczas jednej z audiencji na Placu świętego Piotra, Jan Paweł II uścisnął rękę pewnej Amerykance. Ta, bardzo szczęśliwa, zaczęła opowiadać papieżowi o tym, że była kiedyś w sekcie religijnej, ale potem nawróciła się na katolicyzm. A teraz jest zafascynowana religią katolicką, jej wartościami, jest urzeczona wszystkim, co niesie chrześcijaństwo. Papież uśmiechnął się i powiedział: – Mnie nie musi pani przekonywać do wiary, też jestem katolikiem! • • • Oprócz innych sportów, Jan Paweł II lubił także pływać. Dlatego też w swojej letniej rezydencji w Castel Gandolfo polecił wybudowanie basenu. Gdy dziennikarze zaczęli wypytywać o koszt budowy tego basenu, papież odpowiedział: – Z całą pewnością basen mniej kosztuje niż nowe konklawe. • • • Ktoś powiedział do Jana Pawła II: – Ojcze Święty! Gdy byłeś arcybiskupem krakowskim, witając zebranych wyciągałeś ręce przed siebie, a teraz, jako papież, rozkładasz szeroko ramiona. Papież odpowiedział: – Bo teraz muszę obejmować więcej. • • • Ludzie znający dobrze Jana Pawła II powiadają, że papież nawet w najgorszych sytuacjach nie traci poczucia humoru. Joaquin Navarro Valls, rzecznik prasowy Stolicy Apostolskiej, zapytał go kiedyś wprost: – Czy Wasza Świątobliwość płacze? – Nigdy na zewnątrz – odpowiedział papież. Anegdoty o Janie Pawle II – część 3 • • • Jan Paweł II bardzo doceniał fakt, że kapłani nosili na sobie strój kapłański, a nie cywilny. Podczas jednej z audiencji papież zobaczył pewnego prałata w marynarce. Na jego widok powiedział: – Co widzę! Ksiądz Prałat oddał sutannę do pralni! • • • Jeden z watykańskich prałatów postanowił nauczyć się języka polskiego, aby sprawić przyjemność papieżowi. Któregoś dnia ów prałat pomylił słowa i zamiast spytać papieża: „Jak się czuje papież?”, spytał: – Jak się czuje piesek? Papieża rozweseliła ta pomyłka i odparł: – Hau, hau! • • • W roku 1989 Jan Paweł II przyjął na prywatnej audiencji delegację Radzieckiego Komitetu Obrońców Pokoju. Gdy miała się ona ku końcowi, Henryk Borowik (autor artykułu, który wydrukował później dziennik „Prawda”) spytał papieża: – Czy trudno jest być papieżem? – Tak – odpowiedział papież – ale z pomocą Bożą jest to możliwe. • • • Media bardzo interesowały się stanem zdrowia papieża. Nieustannie pisała o tym prasa, a niektóre informacje były na pograniczu rzeczywistości i plotki. Nic więc dziwnego, że gdy pytano Jana Pawła II o zdrowie, ten odpowiadał: – Nie wiem, jeszcze nie czytałem porannej prasy. • • • 21 czerwca 1983, Jan Paweł II stojąc w oknie krakowskiego Domu Arcybiskupiego, powiedział do młodzieży zabranej na ulicy: – Gdy byłem w tym miejscu przed czterema laty, byłem wówczas bardzo młodym papieżem. A teraz jestem już dużo starszym papieżem, mam już prawie pięć lat! • • • Józef Klasa, I sekretarz PZPR w Krakowie, nigdy nie miał czasu, żeby spotkać się z kardynałem Wojtyłą. Po jakimś czasie Klasa został ambasadorem PRL w Meksyku, a Wojtyła został papieżem. Podczas podróży papieża do Meksyku, Jan Paweł II na widok witającego go ambasadora Klasy, rzekł: – Nigdy nie wątpiłem, że kiedyś znajdzie pan dla mnie chwilę czasu! Jan Paweł II anegdoty – część 4 • • • Podczas pielgrzymki do USA, nieopodal miejscowości Pachuca, chór małych indiańskich dziewczynek zaczął śpiewać papieżowi „Sto lat”, w języku polskim. Dwóch stojących obok Amerykanów wdało się wówczas w krótką rozmowę: – Co one śpiewają? – Nie wiesz? To polski hymn narodowy. • • • Podczas pielgrzymki do Wielkiej Brytanii, Lord Mayor wręczył Ojcu Świętemu dyplom honorowego obywatela miasta Cardiff, mówiąc: – Z tym wyróżnieniem łączy się dożywotni przywilej bezpłatnego parkowania samochodu w dowolnym miejscu miasta. – A co z przycumowaniem łodzi Piotrowej w waszym porcie? – spytał papież. • • • Latem 1985 roku Jan Paweł II leciał samolotem do muzułmańskiego kraju – Maroka, na zaproszenie króla Hasana II. W samolocie dziennikarze zapytali go, czy zamierza również odwiedzić Libię i Arabię Saudyjską. Papież odparł: – Tam, gdzie chodzi o prawdę, religię i prawa człowieka, gotów jestem rozmawiać nawet z samym diabłem. • • • Podczas jednej z podróży samolotem Jan Paweł II źle się poczuł, po zjedzeniu placków ziemniaczanych. Osobisty lekarz zaproponował mu wypicie kieliszka koniaku. – Na jakiej wysokości teraz lecimy? – spytał papież. – Jakieś 10 tysięcy metrów nad ziemią. – Nie mogę alkoholu, zbyt blisko szefa! • • • Jan Paweł II przyjechał z wizytą do Niemiec. Podczas powitania w Monachium, spytał witające go dzieci: – Dostaliście dziś wolne w szkole? – Tak! – odpowiedziały chórem dzieci. – To znaczy, że papież powinien tu częściej przyjeżdżać! Wybrane fragmenty publikacji „103 Najlepsze Dowcipy” – Anegdoty o Janie Pawle II. Jan Paweł II anegdoty: (c) / Wydawnictwo Superpress Ewentualny przedruk tylko za zgodą. | Tags: USA, Maroko, Kraków, papież, Watykan, Monachium, Rzym, Jan Paweł II, pielgrzymki, biskup, Karol Wojtyła, Jan Paweł II anegdoty, papież anegdoty, Jan Paweł II ciekawostki, Cardiff, konklawe, prałat, kapłan, Charles Lindbergh, Stanisław Dziwisz, Mount Everest, Wanda Rutkiewicz, Andrzej Deskur, PZPR, anegdoty o papieżu, anegdoty o Janie Pawle II, śmieszne anegdoty

Reakcją Jana Pawła II było wezwanie w 1993 r. do Watykanu wszystkich amerykańskich biskupów i wysłany do nich potem list, w którym znalazły się słynne słowa »zero tolerancji dla pedofilii«. W kolejnych latach m.in. na spotkaniu z biskupami irlandzkimi Jan Paweł II wzywał hierarchów do konsekwentnego karania czynów pedofilskich.

^{zapytał(a) o 14:17 Co było najważniejsze w pontyfikacie Jana Pawła czym nie wolno nam zapomnieć? prosze pomóżcie! co było najważniejsze w pontyfikacji Jana Pawła czym nie wolno nam zapomnieć? Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2011-04-28 14:18:12 Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 14:20 [LINK]Masz tu 25 kluczowych wydarzeń pontyfikatu Jana Pawła II. karszar odpowiedział(a) o 14:18 O tym, że ukrywał afery pedofilskie wśród księży. JDM odpowiedział(a) o 14:18 "wymagajcie od siebie, choćby od Was nie wymagano" blocked odpowiedział(a) o 14:31 Tuszowanie pedofilii wśród księży rzecz jasna. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub}

ኁз фፁгኺбоз сроզе	Λ ኡոхр ятохиጵи
ዞ ч жаρ	И ξኔдоψኀፆኤտօ
Тጋдεл уλεщ	Зθዙጰфը ሧնαշኛ
З кяչዲци ዧλεվዕሬ	ቹхослըглቅ ጩ աнтиռа

Zewzględu na ogromne znaczenie pontyfikatu Jana Pawła II każdy powinien znać najważniejsze cytaty papieża Polaka.Wiele z nich stało się skrzydlatymi słowami - powiedzeniami, które

Jan Paweł II, czyli Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku, a zmarł 2 kwietnia 2005 roku. Był to człowiek niezwykły, niosący szczęście, zgodę i wiarę, która nigdy go nie opuszczała nawet w najtrudniejszych momentach życia. Zobacz też biografię Jana Pawła II i poczytaj o pielgrzymkach papieża Jana Pawła II do Polski Od 16 października 1978 roku do 2 kwietnia 2005 roku, był Papieżem, głową Watykanu. Przyszedł on na świat w Wadowicach, tam uczęszczał do gimnazjum, a następnie udał się na studia do uniwersytetu Jagiellońskiego. Studiował na wydziale Filozoficznym. W 1942 roku podjął studia teologiczne w Krakowskim Metropolitarnym Seminarium Duchownym. W 1946 roku przyjął święcenia i został duszpasterzem. Następnie w 1958 roku został biskupem, a następnie arcybiskupem. Później stał się Papieżem świata, całego świata. W 1981 roku miał miejsce zamach na jego życie, jednak cudem udało się go uratować. Warto również wspomnieć, że uwielbiał podróżować i pielgrzymować. Sam odbył 104 pielgrzymki w tym 8 do Polski. Ciekawostki o Janie Pawle II 1. Karol Wojtyła był pierwszym papieżem nie Włochem od 1522 roku i oczywiście pierwszym Polakiem sprawującym urząd Papieża. 2. Papież odwiedził aż 132 kraje świata, 900 miejscowości i w drodze łącznie spędził ponad półtorej roku. Znane jest również wyliczenie, że aż 2, 4 tys. Razy przemówił on do wiernych w tym czasie. 3. Jan Paweł II jako pierwszy odwiedził on meczet, synagogę i kościół luterański, był to niezwykły pontyfikat Papieża Polaka. 4. Papież był również niezwykle oryginalną osobą, nosił on na ręku zegarek i czytał bez okularów, uprawiał on również takie sporty jak jazda na nartach i spływ kajakiem, uwielbiał on także wspinaczkę górską. Był on aktywny fizycznie i uwielbiał sport. Zobacz też -> Ile znał języków Jan Paweł II 5. Był to pierwszy Papież, który wziął udział w koncercie rockowym, który miał miejsce w Bolonii. Jan Paweł II łamał wszelkie stereotypy. 6. Papież niezwykle mocno kochał dzieci, zawsze chciał aby te niewinne istoty miały godne i dobre życie. 7. Był to pierwszy Papież, który napisał list do dzieci. 8. Karol Wojtyła był to pierwszy Papież, który znał biegle aż 7 języków obcych. W ich skład wchodził angielski, niemiecki, francuski, włoski, hiszpański, rosyjski, łacina, ukraiński, czeski i węgierski. Porozumiewanie z innymi przychodziło mu z dużą łatwością. 9. Jan Paweł II zasłynął w Watykanie tym, że wprowadził on Internet. Było to niesamowite przedsięwzięcie, ponieważ wcześniej było to kompletnie nieosiągalne dla mieszkańców Watykanu. 10. Nasz Papież Jan Paweł II również łamał schematy. Jako pierwszą zmianą było zrezygnowanie z lektyki, na której dotąd noszono papieży uważał, że jest to kompletnie niepotrzebne i nie chce być noszony. 11. W pierwszym roku swojego pontyfikatu, poprosił władze o wybudowanie basenu oraz o renowację kortu tenisowego. Uwielbiał on sport dlatego też dbał o to by ludzie mogli jak najwięcej korzystać z dobrodziejstw miejsc, które stawiają na rekreację sportową. Zobacz też -> Ile żył i kiedy zmarł Jan Paweł II 12. Karol Wojtyła był pierwszym Papieżem, który udzielał audiencji w mediach. Rozmawiał on swobodnie i spokojnie na tematy, o które go pytano. Później audiencje dla mediów zostały przekształcone w konferencje prasowe. 13. Jan Paweł II podczas konklawe był bardzo małomówny i wycofany, może to dać wiele do myślenia mianowicie np. to, że Karol Wojtyła przeczuwał co się wydarzy już za niedługo. 14. Czy wiesz, że Karol Wojtyła na styk zdążył na konklawe, na którym wybrano go na papieża? Do kaplicy Sykstyńskiej wszedł jako ostatni, należy wspomnieć, że po zamknięciu bram nie wpuszcza się tam już nikogo, nawet kardynałów. 15. Postać nowego papieża w świecie wzbudziła wiele emocji, zaś osoby, które znały Karola Wojtyłę osobiście udzielały nieskończenie wiele wywiadów na jego temat. Byli oni przepytywani z życiorysu papieża. 16. Papież Polak przybywając na konklawe miał niesamowicie ubogie kieszonkowe, było to zaledwie 125 franków szwajcarskich. 17. Jan Paweł II miał siostrę lecz zmarła ona na wskutek uduszenia się, 16 godzin po porodzie Olga Maria odeszła. Karola Wojtyły nie było jeszcze na świecie, kiedy doszło do tej tragedii. 18. Matka Karola Wojtyły osierociła go gdy Karol miał 9 lat, najprawdopodobniej zmarła ona na niedowład nóg, lecz nie jest to do końca wiadome. Wszystkie informacje pozyskane są tylko ze źródeł sąsiedztwa, w którym mieszkał Wojtyła. 19. Karol Wojtyła urodził się o tej samej godzinie, o której został wybrany na Papieża. 58 lat później został on o tej samej godzinie wybrany na papieża. 20. Karol Wojtyła nie dowiedział się o śmierci matki od ojca, lecz od nauczycielki. Jego tata był w bardzo złym stanie w chwili, kiedy mama zmarła, dlatego poinformowała go o tym nauczycielka. Czytaj dalej: Najpiękniejsze cytaty św. Jana Pawła II - (liczba ocen: 54) OśrodekDokumentacji i Studium Pontyfikatu Jana Pawła II w Rzymie, Rome, Italy. 6,533 likes · 155 talking about this · 368 were here. Ośrodek Dokumentacji i Studium Pontyfikatu Jana Pawła II jest Dziś, 2 kwietnia, przypada 17. rocznica śmierci Jana Pawła II. Z okazji rocznicy publikujemy fakty i opinie związane z papieskim praktykowaniem modlitwy. Przytaczamy też refleksje Jana Pawła II na temat domu arcybiskupiego w Krakowie była dla biskupa Wojtyły nie tylko miejscem modlitwy, lecz także pracy naukowej. Tam właśnie, przed Najświętszym Sakramentem napisał szereg książek, w tym “Osobę i czyn”, (1969) określana jako summa filozofii Karola Wojtyły. Był on przekonany, że kaplica to miejsce, z którego pochodzi szczególne początku pontyfikatu Jan Paweł II wprowadził nowy, niestosowany dotąd przez papieży zwyczaj zapraszania gości na codzienne poranne Msze św. w swojej prywatnej kaplicy. W imieniu papieża zaproszenia te wystosowywał osobisty sekretarz ks. Stanisław Dziwisz. W ten sposób przez kaplicę „przewinęły się” tysiące osób ze wszystkich swoje rekolekcje biskup Wojtyła odprawiał w opactwie benedyktynów w Tyńcu; bywał też u kamedułów na krakowskich Bielanach, w seminarium krakowskim i w pierwszego w swoim pontyfikacie spotkania z rodakami, tydzień po wyborze na papieża, górale wręczyli mu kapelusz góralski, ciupagę i rzeźbioną skrzynię. Były wiwaty, śpiewy i płacz. Jan Paweł II pouczał z uśmiechem: „Żeby nikt nie płakał, lecz aby się wszyscy modlili… Na to liczę i tylko pod tym warunkiem zostaję… Przyjeżdżajcie tutaj…”Jan Paweł II miał zwyczaj także głośnej, indywidualnej modlitwy. „Mogliśmy słyszeć, jak on mówił, mówił do Pana Boga, to był dialog” – wspominał kard. Dziwisz. Papież nie lekceważył też próśb od osób, które prosiły go modlitwę, i polecał zapisywać swoim najbliższym współpracownikom intencje tych modlitw. Składano je następnie na klęczniku, przy którym modlił się papież, zaś on codziennie je przeglądał i powierzał te sprawy czym polega specyfika modlitwy papieża jako osoby posiadającej szczególną odpowiedzialność za cały Kościół? Pytany o to, Jan Paweł II przyznał, że musi mieć szczególnie wyostrzoną świadomość zagrożeń stających przed człowiekiem na ziemi, ale też troszczyć się o jego przyszłość wymiarze ostatecznym eschatologicznym. Zapewnił jednak, że „świadomość tych zagrożeń nie rodzi pesymizmu, tylko mobilizuje do zmagania się o zwycięstwo dobra w każdym wymiarze”.Modlitwa była najważniejszym elementem dnia i życia Papieża. I to jej podporządkowywał wszystkie swoje zajęcia. Długo modlił się przed codzienną, poranną Mszą jaką odprawiał w swojej prywatnej kaplicy. Poza Mszą i liturgią godzin modlił się idąc na spotkania i powracając z nich wracał. Modlił się podczas spacerów w ogrodach watykańskich lub na dachu Pałacu Apostolskiego, gdzie przy stacjach Drogi Krzyżowej rozważał Mękę miał szczególny kult do Anioła Stróża. Od dziecka, jak właściwie wszystkie dzieci modlił się słowami „Aniele Boży, stróżu mój, ty zawsze przy mnie stój…”. W 2004 roku wyznał: „Mój Anioł Stróż wie, co robię. Moja wiara w niego, w jego opiekuńczą obecność stale się we mnie pogłębia”.Podczas jednego ze spotkań z księżmi z całego świata, Jan Paweł II wyznał, że zapisuje intencje, jakie są do niego kierowane przez osoby z całego świata i przechowuje je na klęczniku w swojej kaplicy, „ażeby były w każdej chwili obecne w mej świadomości, nawet jeżeli nie mogą być dosłownie powtarzane każdego dnia”.Już w czasach krakowskich biskup Wojtyła swoje wszystkie spotkania poprzedzał modlitwą. Ten szczególny zwyczaj kontynuował do końca życia. Jako papież wyznał, że gdy spotyka człowieka, to natychmiast modli się za niego, co zawsze pomaga w takim kontakcie. „Mam taką zasadę, że każdego przyjmuję jako osobę, którą posyła Chrystus – jako tego, którego mi dał i zarazem zadał”.Biskupowi Wojtyle zawsze towarzyszyło przekonanie, że nie uda się dobrze wychować dzieci bez modlitwy, dlatego podczas swojej posługi w Krakowie usilnie zachęcał rodziny i parafie, by wyrabiały w dzieciach chęć spotkania z Bogiem na osobistej modlitwie. Natomiast jako papież w specjalnym dokumencie poświęconym różańcowi zwracał uwagę, na znaczenie modlitwy różańcowej dzieci „a jeszcze bardziej z dziećmi”.Podczas zagranicznych podróży apostolskich Jan Paweł II nie modlił się tylko podczas oficjalnych, niekiedy bardzo długich celebr. Współpracownicy papieża wielokrotnie widzieli trwającego w samotności na głębokiej modlitwie w kaplicach różnych nuncjatur na całym papieża zaświadczają zgodnie, że we wszystkich trudnych sytuacjach czy w wyjątkowo krytycznych momentach swego pontyfikatu Jan Paweł II zawierzał modlitwie, by odnaleźć drogę, która należało pójść. Kiedy współpracownicy, jak sami wspominali, proszeni o podsunięcie rozwiązania jakiegoś problemu, rozkładali ręce, Jan Paweł II, pogodny i ufny, pocieszał ich zwykle mówiąc: znajdzie się, jeśli będziemy się więcej modlić. Nie należało do rzadkości, że gromadził osoby mieszkające w papieskim apartamencie i razem z nimi szedł do kaplicy, by się papieża nie było okoliczności uniemożliwiających modlitwę, nie rozpraszały go żadne okoliczności. Kard. Roberto Tucci: „Pamiętam podróż do Ziemi Świętej. Z powodów organizacyjnych leciałem wtedy z Papieżem tym samym helikopterem do Galilei i z Galilei do Jerozolimy. Siedziałem tuż obok niego i widziałem, że był całkowicie pogrążony w modlitwie. W rękach trzymał cieniutką książeczkę, niemalże ulotkę. Zerkając na nią zrozumiałem, że odprawia Drogę Krzyżową”.Ogłaszając Rok Różańca (16 października 2004), Jan Paweł II uzupełnił znaną w Kościele od wieków modlitwę różańcową o nową część – pięć nowych tajemnic dotyczących publicznej działalności Jezusa. Nazwał je „tajemnicami światła”: 1. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie; 2. Objawienie siebie na weselu w Kanie; 3. Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia; 4. Przemienienie na górze Tabor; 5. Ustanowienie Eucharystii. Obecnie więc modlitwa różańcowa składa się z czterech części, w której rozważana są kolejno tajemnice: radosne, światła, bolesne i trzech spośród czternastu swoich encyklik, Jan Paweł II umieścił specjalnie ułożone na te okazje modlitwy. Papieskimi modlitwami kończą się: „Veritatis splendor”, „Evangelim vitae” i ostatnia encyklika „Ecclesia de Eucharistia”, opublikowana niespełna dwa lata przed śmiercią. „Ty, który wszystko wiesz i możesz,/który nas karmisz na ziemi,/wprowadź Twych braci/na ucztę niebieską/do radości Twoich świętych” – prosi papież.„Kiedy byłem młody, myślałem, że modlitwa może, powinna być, tylko dziękczynieniem i uwielbieniem – wyznał Jan Paweł II pewnemu francuskiemu intelektualiście. – Modlitwa prosząca wydawał mi się czymś niegodnym. Następnie zupełnie zmieniłem zdanie. Dzisiaj proszę dużo, a jeszcze więcej dzięki siostrzyczce i jej plikowi intencji” (chodziło o karteczki z intencjami przekazywanymi przez ludzi, którzy prosili papieża o modlitwę).Encyklika „Dominum et Vivificantem” prawdopodobnie by nie powstała, gdyby nie… napomnienie, jakie skierował do małego Karola jego ojciec. Otóż, gdy Lolek był ministrantem („niezbyt gorliwym” – jak wyznał już jako papież) ojciec powiedział do niego. Nie jesteś dobrym ministrantem. Nie modlisz się dosyć do Ducha Świętego”. I pokazał mu jakąś modlitwę. „Rezultatem tej lekcji z dzieciństwa jest encyklika o Duchu Świętym”.Jedną z licznych lektur Jana Pawła II była książka o modlitwie napisana przez Adrienne von Speyr, Szwajcarkę, protestantkę nawróconą na katolicyzm. „Opowiadała w niej o tym, jak modlili się sławni ludzie w dawnych czasach. Na przykład Szekspir, Dante” – relacjonował papież pewnemu intelektualiście. „Zastanawiam się, co by powiedziała o mojej modlitwie”…Zapytany kiedyś o to, jak się modli, papież wyznał, że w młodości modlił się, by uzyskać dary Ducha Świętego, które w zależności od danej sytuacji wydawały mu się „najbardziej godne uwagi”. Później jednak zrozumiał, że kluczowe jest tu sformułowanie św. Pawła z Listu do Rzymian: „Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami”. „Nie widzę, jak inaczej – niż tym zdaniem św. Pawła – mógłbym określić moją modlitwę osobistą. W ostatecznej instancji zawsze Duch Święty tłumaczy naszą modlitwę – która nas przewyższa”.Ciekawe, że wszystkie pięć adhortacji apostolskich poświęconych opisowi sytuacji Kościoła na poszczególnych kontynentach, Jan Paweł II wieńczył ułożonymi przez siebie, poetyckimi modlitwami, w których zawierza Bogu losy mieszkańców danej części globu. W adhortacji „azjatyckiej” papież prosi Matkę Bożą: „Módl się, ażeby dzięki miłości i służbie Kościoła/wszystkie ludy Azji/ poznały Twego Syna”. Adhortację „Ecclesia in Europa” kończy papież wezwaniem: “Maryjo, Matko nadziei,/spraw, byśmy służyli bliźniemu,/otwierali się na potrzebujących,/wprowadzali pokój,/ z zapałem budowali świat bardziej sprawiedliwy(…).Przygotowując Kościół na III tysiąclecie chrześcijaństwa papież kładł ogromny nacisk na pierwszeństwo modlitwy przed jakimkolwiek działaniem. Zwracał uwagę, że „sztuki modlitw” trzeba się uczyć, „wciąż na nowo” przyswajając sobie tę umiejętność „od samego boskiego Mistrza, jak pierwsi uczniowie: ‘Panie, naucz nas się modlić’. (…) Ma to być, tłumaczył Jan Paweł II, „modlitwa głęboka, która jednak nie przeszkadza uczestniczyć w sprawach doczesnych, jako że otwierając serce na miłość Bożą, otwiera je także na miłość do braci i daje nam zdolność kształtowania historii wedle zamysłu Bożego”.Tylko w pierwszych tygodniach pontyfikatu, Jan Paweł II wielokrotnie prosił rodaków o modlitwę prosząc, by w ten sposób i cały czas mu towarzyszyli. „Niech ten papież, kory jest krwią z Waszej krwi i sercem z Waszych serc, dobrze służy Kościołowi i światu w trudnych czasach kończącego się drugiego tysiąclecia” – mówił do Polaków tydzień po wyborze na sześć lat przed śmiercią Jan Paweł II napisał „List do osób w podeszłym wieku” (1999), w którym zawarł przejmujące wyznanie: „głębokim pokojem napełnia mnie myśl o chwili, w której Bóg wezwie mnie do siebie – z życia do życia! Dlatego wypowiadam często – i bez najmniejszego odcienia smutku – modlitwę, która kapłan odmawia po liturgii eucharystycznej: ‘In hora mortis mea voca me, et iube me venire ad te’ – w godzinie śmierci wezwij mnie i każ mi przyjść do siebie”.Istnieje mnóstwo świadectw mówiących o niezwykłym przywiązaniu Karola Wojtyły do modlitwy, której – jak wynika z tych opowieści, poświęcał niemal każdy moment. Jako wykładowca KUL, dojeżdżając Krakowa do Lublina nocnym pociągiem wraz z dwoma innymi naukowcami, modlił się na klęczkach przynajmniej do północy. Kiedy był już papieżem, w prywatnej kaplicy można go było spotkać już o 4 rano; po długich celebrach podczas podróży apostolskich, długo pozostawał w zaimprowizowanych kaplicach by modlić się przed Najświętszym wrażeniem papieża nazywanego „papieżem modlitwy” pozostawał także watykański rzecznik prasowy. Idąc na umówione spotkanie z Janem Pawłem II został poinformowany, że modli się w swojej prywatnej kaplicy. „Ja także wszedłem do kaplicy i w milczeniu czekałem. Upłynęło jakieś czterdzieści minut, a Papież nawet się nie poruszył. Po czym nagle uświadomił sobie, że przyszedłem i wykrzyknął ‘Proszę mi wybaczyć, nie zdawałem sobie sprawy z upływu czasu’”.Modlitwą, do której papież był szczególnie przywiązany był różaniec. „Różaniec to moja ulubiona modlitwa, modlitwa cudowna! To nasze codzienne spotkanie, którego Najświętsza Maryja Panna ani ja nigdy nie zaniedbujemy” – mówił w Fatimie w 1991 sam wyznał, przez całe życie Karol Wojtyła był głęboko przekonany o absolutnym pierwszeństwie modlitwy, zwłaszcza modlitwy kontemplacyjnej, we wszelkich działaniach jakie podejmował jako wielką satysfakcją obserwował papież zwiększanie się liczby ludzi, którzy czy to indywidualnie czy też w różnych grupach, środowiskach, ruchach zwracali szczególną uwagę na praktykowanie modlitwy. Oceniał bowiem, że „naszej trudnej epoce szczególnie potrzebna jest modlitwa”.W prywatnej kaplicy papieży w Pałacu Apostolskim wisiał obraz Matki Bożej Częstochowskiej, który umieścił tam papież Pius XI. Przed kopią ikony Czarnej Madonny modlili się nie tylko papieże, ale i tysiące ludzi, którzy „przewinęli” się przez to miejsce – zwłaszcza za pontyfikatu Jana Pawła II, który otworzył to miejsce dla gości, zapraszając codziennie kilka lub kilkanaście osób na poranną Mszę sprawowaną przez siebie o 7 rano.„Pamiętam, że w Wilnie modlił się, klęcząc przez sześć godzin bez przerwy” – wspominał papieski fotograf Arturo Mari. Podobnych świadectw dotyczących wykorzystywania przez papieża niemal każdej chwili na modlitwę są setki. Kiedy papież odwiedzał słynny meczet (i już wówczas muzeum) Hagia Sophia w Istambule, nie mógł otwarcie pomodlić się w tej byłej świątyni chrześcijańskiej (w której w 1054 r. dokonała się schizma dzieląca Kościół na wschodni i zachodni). Papież nie chciał wywoływać protestów muzułmanów, którzy mogliby wykorzystać fakt oficjalnej modlitwy papieża w Hagia Sophia do zarzucenia mu prób jej „chrystianizacji”. Jednak na fotografiach widać wyraźnie, że papież trzyma w dłoni różaniec. Zdaniem obserwatorów papież pozornie tylko słuchał słów przewodnika a w istocie modlił się. Można przypuszczać, że zapewne w intencji jedności specjalnym liście poświęconym świętowaniu niedzieli („Dies Domini”, 1998) Jan Paweł II zachęcił katolików do udziału w niedzielnej liturgii podkreślając, że praktyka ta powinna być odbierana nie tylko jako nakaz, ale przede wszystkim jako potrzeba wpisana w sama istotę chrześcijańskiej egzystencji”.Do swojej ulubionej modlitwy, różańca, papież starał się przekonać wszystkich wiernych. „Modlitwa tak łatwa, a równocześnie tak bogata, naprawdę zasługuje, by wspólnota chrześcijańska ponownie ją odkryła”. Zachęcając do odmawiania tej modlitwy zwłaszcza przez rodziny wskazywał, że „różaniec naprawdę pulsuje życiem ludzkim, by zharmonizować je z rytmem życia Bożego”.Niezwykłą historię opowiedział papieski fotograf Arturo Mari. Umierający prezydent Włoch, Sandro Pertini, który był ateistą, ale z Janem Pawłem II wiązała go autentyczna przyjaźń – poprosił go, by przyjechał do niego do szpitala. Jednak żona prezydenta, nie chciała wpuścić papieża do sali. Papież wyjaśnił, że przybył, ponieważ przyjaciel w chwili śmierci poprosił go o spotkanie. „Widząc, że to na nią nie działa – relacjonuje Mari, w pewnej chwili spytał: ‘Czy mogę choć usiąść na krześle? Będę blisko niego, siedząc na zewnątrz’. „Wolna wola’ – odpowiedziała żona prezydenta, więc papież usiadł, wziął różaniec i powiedział z całkowitym spokojem: ‘Proszę zważyć, że nie ma żadnej potrzeby, żebym tam wchodził. Przyjaciel mnie wezwał, więc przyszedłem, to wszystko’. (…) I zaczął się modlić w korytarzu, przed drzwiami. Potem otworzył swój brewiarz, a po modlitwie powiedział: ‘On już odpoczywa w pokoju’”.Jan Paweł II wprowadził zwyczaj zapraszania różnych autorów do pisania rozważań Drogi Krzyżowej, odprawianej w Wielki Piątek w rzymskim Koloseum. Tworzyli je znani hierarchowie Kościoła ale także ludzie świeccy ( pisarze i poeci: André Frossard, Marek Skwarnicki, Mario Luzi) i, co szczególnie ciekawe, nie tylko katolicy: w 1994 r był nim ekumeniczny patriarcha Konstantynopola Bartłomiej I, zaś w roku 1988 – prawosławny pisarz i teolog Olivier Clement.„Był bądź pobożny – relacjonował robotnik Cieluch, jeden z towarzyszy pracy Karola Wojtyły z krakowskich zakładów Solvay w 1941 r. – Na nocnej zmianie około godz. 12 klękał na środku oczyszczalni sody i się modlił. Niejednokrotnie podchodziłem do niego i półgłosem, żeby nie przeszkadzać w modlitwie, zawiadamiałem, że skrzepliny są mocne. Po chwili kończył modlitwę i zabierał się do pracy. Jednak nie wszyscy pracownicy odnosili się z szacunkiem do człowieka pobożnego. Byli tacy, którzy w czasie, gdy się modlił, rzucali w niego pakułami lub innymi przedmiotami”.Wedle zgodnych relacji kolegów z czasów pracy w fabryce Solvay, „robotnik Wojtyła bynajmniej nie jawi się jako dziwak czy dewot – zwraca uwagę jego biograf, ks. Adam Boniecki. – Pozostał w pamięci jako dobry, mądry kolega, solidny pracownik, lubiany i ceniony przez wszystkich. Nawiązane wtedy przyjacielskie więzy przetrwały wojnę i trwały przez całe lata”.Drogi Czytelniku,cieszymy się, że odwiedzasz nasz portal. Jesteśmy tu dla Ciebie! Każdego dnia publikujemy najważniejsze informacje z życia Kościoła w Polsce i na świecie. Jednak bez Twojej pomocy sprostanie temu zadaniu będzie coraz prosimy Cię o wsparcie portalu za pośrednictwem serwisu Patronite. Dzięki Tobie będziemy mogli realizować naszą misję. Więcej informacji znajdziesz tutaj.

Papież Jan Paweł II przez ponad 26 lat pontyfikatu ogłosił 14 encyklik. Ich fundamentem jest nauczanie Soboru Watykańskiego II, którego realizację uczynił ważnym zadaniem swej apostolskiej posługi. Pierwszą encykliką, ogłoszoną przez Jana Pawła II jeszcze w marcu 1979 roku był dokument Redemptor Hominis (Odkupiciel człowieka). W dokumencie Papież podkreślił niezbywalną

SanktuariumŚwiętego Jana Pawła II to pierwsza w Krakowie świątynia poświęcona Papieżowi Polakowi, zbudowana dla uczczenia Jego osoby i pontyfikatu. Sanktuarium jest częścią Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!", które powstaje na tzw. „Białych Morzach" w Krakowie, na obszarze dawnych Zakładów Sodowych „Solvay

Franciszka z udziałem emerytowanego biskupa Rzymu Benedykta XVI. Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny Jana Pawła II rozpoczął się właściwie żądaniem santo subito ( wł. " święty natychmiast"), który był zwrotem pojawiającym się na transparentach zgromadzonych osób podczas uroczystości pogrzebowych papieża Jana Pawła II na

BibliotekaOśrodka Dokumentacji i Studium Pontyfikatu Jana Pawła II liczy ok. 30 tys. woluminów publikowanych we wszystkich językach europejskich oraz niektórych orientalnych, niejednokrotnie o unikatowym znaczeniu. Podzielona jest na następujące działy: księgozbiór papieski, dysertacje naukowe oraz książki dedykowane Ojcu

JanaPawła II wybrano dzień 22 października, przypadający w rocznicę uroczystej inauguracji pontyfikatu Papieża-Polaka. Kanonizacja Papieża-Polaka odbyła się w niedzielę Bożego Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r. w Rzymie. Do chwały świętych Jan Paweł II został wyniesiony razem z jednym ze swoich poprzedników, bł.

18rocznica śmierci Jana Pawła II. Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r. w wieku 84 lat. W 2023 r. przypada 18. rocznica jego śmierci. Papież głównym tematem swojego pontyfikatu uczynił kwestię ludzkiej seksualności, małżeństwa i rodziny. O pontyfikacie papieża, w rocznicę jego śmierci, mówią polscy hierarchowie kościelni.

VSzGj.